Poezja zastrzeżona dla wybranych
Siedzi umęczony człowiek
Z parasolem na plecach
Już wyczekał swoją kolej
Aby lecieć gdzieś w przestworza
Usiadł leci nie wie dokąd
Wtem okropny dzwonek
Wysiąść w locie ale po co
Skok lecisz w chmurach
Patrząc w koło
A tu las parasoli
Za pleców wychodzi
Szpilkę delikatnie wkłada
Niby to pomoc troskliwa
Ach próbując zrobić coś dobrego
Biega krzyczy lamentuje
Szumu w koło co niemiara
Spadnij w przepaść wiedźmo czarna
W otchłań wielką niezmierzoną
Weź swe rady na spadochron
Cóż w taki wieczór począć
Cóż można robić
Chmury coraz niżej
Księżyca nie widać
Gwiazdy gdzieś za obłokiem
Chmury przesuwają się
Lecą jak oszalałe
W pochmurny wieczór
Usiąść obserwować
Pomarzyć skrupulatnie
Pomyśleć o tym co jest
Taki jest ten wieczór .
Czym są dla ludzi
Zwykłych szarych ludzi
Którzy pracują
Ciężko zarabiając na chleb
Są dla nich radością
Są chwilą odpoczynku
Chwilą wspomnień i marzeń
Chwilą wielkich nadziei
Lecz czym są naprawdę
Czym są do tych samotnych
Dla bezrobotnych ,chorych
Dla artystów , pisarzy
Malarzy ,poetów
Tego nie wie nikt …
Już zielenią się trawy
Już pola nabierają wdzięku
Już ptaki zaczynają piękne śpiewać
Już ludzie zaczynają lepiej myśleć
Wiosną piękna pora na przechadzki
To wspaniały czas spotkania
Cudny czas do zakochania
Słońce już lepiej świeci
Księżyc coraz piękniejszy
Las coraz zieleńszy
Zaczyna tętnić życie