Poezja zastrzeżona dla wybranych
Stuka puka gdzieś za oknem
Co za łomot słychać
Gdzieś w oddali jest tak blisko
I ze zgrozą panoszy się
W naszych domach naszych sercach
Nasze zmysły boją się
Drzewa gną się jak zapałki
Pod uporem siły tej
To jest wciąż nie pokonane
Ogień wiatr i woda
Na deszczu wystałaś
Wiatru się nie bałaś
Słońcem wysuszona
Ty damo słomkowa
Tyś straszyła wróbli stado
A powalił cię mróz moja damo
Ubrany w stal
Kolczugi wiszą na nim
W skóry ubrany jest
Niewiele materiału
Pochwa długa i skórzana
W niej piękny stalowy miecz
A jakże dwuręczny
Przecież oznaką męskości zwie
Sam człek jakże zbity
Opancerzony i stłumiony
Lecz rycerzem się zwie
Człek ten szlachetny uczciwy i dumny
Pustka nicość
Spogląda przez ciebie
Jak przez horyzont
Otwarta twa dusza
Lecz tylko pieniądz się liczy
Najbliższy ci papier z mennicy
A dusza ci bratnia jest obca
Weź pociągnij uderz w pół
Z wszystkich sił aż poczujesz ból
Włóż w to serce i uczucie
By przeciwnik uciekł
Żeby zdobyć pas
Głowa w górę idź do przodu
Mocno wierz