Poezja, strona 7

Parę dni przeminęło

A nas tam nie było

Nie było nas razem

Lecz myśli były razem

Jak dwa gołębie

Co zmierzają do domu

Bo wiedzą że jest ta

Druga osoba co czeka

Na te słowa na ten gest

Pierwsze sześć schodów pokonam bez trudu

Lecz te następne sześć razy dziewięć

Trudna ma droga

Droga codzienna nie raz pokonana

Na pamięć przebyta w wieczornym zmęczeniu

Te ściany te okna mocno przybrudzone

Ten żółty kolor ścian i beżowa lamperia

To obraz klatki schodowej zapamiętany

Czerwone światełko w tunelu

Oj  czyżby  coś się zmieniło

Tak to był mój

Czyżbym przyszedł za późno

Przecież nic się nie zmieniło

Tak to był mój pociąg i znika w tunelu

Miałem nim pędzić

Tam gdzieś

Tam w krainie snów

Kwiaty w dłoni rozbite

Spada biały i tak mały

Leci wolno nie wie gdzie

Dotyk ciepła zniszczy go

Lecąc w puch tak biały

Zatapiając czułki swe

W dziewiczy rejs posyłam cię

W dziewicze zakątki błękitnej laguny

Popłyń jak piórko leci na wietrze

I spełnij moje marzenie

Bądź mym spełnieniem jawą i chlubą

Przepłyń nie tknięta złą myślą