Poezja, strona 5

przepraszam że spożywam chleb

przepraszam

przepraszam że zużywam kalorie

przepraszam

przepraszam że piję wodę

przepraszam

przepraszam że żyję

przepraszam

po stokroć przepraszam

Umarła nadzieja

Zabierając ze sobą

Resztki człowieczeństwa

Niech spoczywa w spokoju

Już jej nie trzeba

Niech odpoczywa do woli   

Przechadzasz się co dzień

Alejami obłudy

Spoglądając w te zakłamane twarze

Tryskające szczęściem beznadziei

Stawiając im wszystkim pomnik

Nie zapominając o beznadziei

Wspinając się na szczyt

Zapomnimy o nadziei

Nastała cisza

Jakby świat się zawiesił

Tak jakby poszedł spać

I zabrał ze sobą wszystko

Wszystko nie zostawiając nic

A w tej całej  nicości

Po środku ja

Jako jedyny nie mogę spać

Słowa słowa

Nagie słowa

Mówiące wszystko i nic

Niby ten sam język

Ale słów nie rozumie już nikt

Więc może już czas

Nie mówić nic

I splunąć myślami w błoto

Bo przecież nie znaczą nic