Poezja, strona 9

Świat zmieniający barwy

Pokazując coś

On tu rządzi

Zmiany dyktuje

Nie bojąc się nikogo

Zmienia ustawia i bawi się

Tak jak tylko to ustawi się

Życie jest zbyt piękne

Na głupoty wielkie fochy

Zbyt cenny czas

Uczmy cieszyć się każdą chwilą

Mówmy ludziom że są fajni

Bądźmy szczerzy z każdą chwilą

A co rzucisz tam za siebie

Stuka puka gdzieś za oknem

Co za łomot  słychać

Gdzieś w oddali jest tak blisko

I ze zgrozą panoszy się

W naszych domach naszych sercach

Nasze zmysły boją się

Drzewa gną się jak zapałki

Pod uporem siły tej

To jest wciąż nie pokonane

Na deszczu wystałaś

Wiatru się nie bałaś

Słońcem wysuszona

Ty damo słomkowa

Tyś straszyła wróbli stado

Ubrany w stal

Kolczugi wiszą na nim

W skóry ubrany jest

Niewiele materiału

Pochwa długa i skórzana

W niej piękny stalowy miecz

A jakże dwuręczny

Przecież oznaką męskości zwie

Sam człek jakże zbity

Opancerzony i stłumiony

Lecz rycerzem się zwie