Poezja, strona 10

Pustka nicość

Spogląda przez ciebie

Jak przez horyzont

Otwarta twa dusza

Lecz tylko pieniądz się liczy

Najbliższy ci papier z mennicy

Weź pociągnij uderz w pół

Z wszystkich sił aż poczujesz ból

Włóż w to serce i uczucie

By przeciwnik uciekł

Żeby zdobyć pas

Głowa w górę idź do przodu

Siedzi umęczony człowiek

Z parasolem na plecach

Już wyczekał swoją kolej

Aby lecieć gdzieś w przestworza

Usiadł leci nie wie dokąd

Wtem okropny dzwonek

Wysiąść w locie ale po co

Skok lecisz w chmurach

Patrząc w koło

Za pleców wychodzi

Szpilkę delikatnie wkłada

Niby to pomoc troskliwa

Ach próbując zrobić coś dobrego

Biega krzyczy  lamentuje

Szumu w koło co niemiara

Spadnij w przepaść wiedźmo czarna

W otchłań wielką niezmierzoną

Cóż w taki wieczór począć

Cóż można robić

Chmury coraz niżej

Księżyca nie widać

Gwiazdy gdzieś za obłokiem

Chmury przesuwają się

Lecą jak oszalałe

W pochmurny wieczór

Usiąść obserwować

Pomarzyć skrupulatnie

Pomyśleć o tym co jest